حوزه علمیه معصومیه

زینب(ع)، یاور امامان زمانه خویش
زینب(ع) به هنگام مصیبت از دست دادن فاطمه(ع)، همراه و آرام کننده پدر و برادران است. در دوران خلافت امام علی(ع) در متن جریان های سیاسی و اجتماعی جامعه قرار دارد. (بشیری، 1385، 39) به هنگام شهادت پدر، با آنکه حضرت علی(ع) مایل نبود زینب(ع)، فرق شکافته و خون آلودش را ببیند، به استقبال پدر شتافت و با اشک، زخم پدر را شستشو داد. (بشیری، 1385، 46)

پس از شهادت امام علی(ع) نیز زینب در خانه پدر، موقعیتی خطیر یافت. حوادث ناگوار، او را آبدیده و آماده نمود تا جای مادر و پدر را بگیرد و آنان را در خط امامت همراهی کند. او یاور امامان زمانه خویش و رسالتش، حفظ امامت و ولایت است. زینب(ع) شاهد خیانت معاویه به امام حسن(ع) و رفتار دنیاپرستان با ایشان بود. وقتی خوارج بر امام حسن(ع) زخم زدند، زینب به پرستاری از برادر پرداخت و پس از مصالحه برادر، به اتفاق اهل بیت، کوفه را به سمت مدینه ترک نمود. او با برادر همراه بود تا آنکه به داغ برادر مبتلا گردید.

پس از شهادت امام حسن(ع)، چشمان بنی هاشم، از جمله زینب کبری(ع) به امام حسین(ع) دوخته شده بود. دفتر ایام ورق خورد تا آنکه معاویه به هنگام مرگ، بر خلاف مصالحه با امام حسن(ع)، فرزند شرابخوارش، یزید را بر خلافت مسلمین گمارد و از همگان برای او بیعت گرفت. اینجا بود که رسالت اصلی امام حسین(ع) و زینب کبری(ع) آغاز شد؛ رسالتی که منجر به شهادت امام حسین(ع) در عاشورا و اسارت زینب(ع) و خاندان رسول الله علیها السلام گردید.

پیش از آنکه به نقش حضرت زینب کبری(ع) در واقعه عاشورا بپردازیم، لازم است به تلاش های امویان در تخریب جایگاه امامت و ولایت و نقش عظیم و برجسته امام حسین(ع) و حضرت زینب کبری(ع) در دفاع از این مقام رفیع اشاره ای کوتاه شود.