حوزه علمیه معصومیه

چکیده
گفتن و شنیدن، دو خط ارتباطی با دیگران است گوش دادن یک ضرورت است و «خوب گوش کردن» یک هنر، زیرا بیش‌تر بهره‌ها را از این شنیدن‌ها به دست آورده می‌شود، اغلب خسارت‌ها هم به خاطر خوب گوش نکردن و یا گوش دادن غافلانه است. «نیوشا» به کسی می‌گویند که آنچه را می‌شنود (پند یا دانش)، خوب بشنود یعنی با توجه گوش دهد و گوش هوش او باز باشد.
اگر دل، هنگام شنیدن و آموختن غافل باشد، گوش قدرت گیرندگی اندکی خواهد داشت. این راز، فرانگرفتن درس و نفهمیدن مطالب علمی و از یاد رفتن شنیده‌های کلاس درس یا سخنرانی‌های گویندگان است، زیرا گوش به سمت و سوی سخن گوینده است، اما دل در جای دیگر است. اگر دقت در شنیدن و عنایت در گوش دادن باشد، مطلب بهتر فهمیده می‌شود حتی دقیق‌تر و ماندگارتر در ذهن می‌ماند؛ تمرکز فکر، نقشی مهم در بهره‌وری از شنیدن دارد.
ضرورت شنیدن را باید از حالت یک بار مصرف در آورد و با تکرار آن، بیش‌تر بهره‌مند شد. شنیدن و گوش دادن در آموزه‌های دینی و روایات معصومین، مورد توجه قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر، بررسی نعمت بزرگ الهی، قدرت شنوایی است که سهم مهمی در ایجاد ارتباط‌های انسانی دارد و برای داشتن روابطی سالم و سودمند، نیازمند است شیوه صحیح استفاده از زبان و گوش مورد توجه قرار گیرد.
هنگامی که مطابق فطرت کلام حق شنیده شود آثار حق و منافع بسیاری در شنیدن است که سبب ارتقاء روحی و معنوی فرد می‌گردد، ولی شنیدن باطل آثار سوء روحی بر فرد خواهد گذاشت. از این رو به این موارد پرداخته می‌شود. این پژوهش بر مبنای توصیف و تحلیل مسندات قرآنی و روایی و علمی نگاشته شده است.